ارزیابی اکوتوریسم پایدار بیابان لوت در توسعه منطقه شرق کشور

صنعت گردشگری امروزه در ردیف صنعت های پردرآمد، پاک و کم هزینه دنیا قرار دارد.کل درامدحاصله از این صنعت در دنیا بالغ برهزار میلیارد دلار می باشد که سهم ایران تنها پنج صدم درصد می باشد. در حالیکه ایران طبق آمار سازمان جهانی جهانگردی دارای رتبه پنجم جاذبه های طبیعی و رتبه دهم جاذبه های باستانی و تاریخی است ولی از نظرجذب درآمد توریستی در رتبه 96 جهان قرار دارد. یکی از راهبردهایی که در اغلب کشورهای جهان مورد توجه قرار گرفته، توسعه و گسترش اکوتوریسم در مناطق بیابانی ودارای پتانسیل های لازم برای گسترش گردشگری می باشد. از کل مساحت کشور 43 میلیون هکتار آن در زمره اکوسیستم بیابانی است که علیرغم خشونت های ظاهری، سرشار از جاذبه های منحصر به فرد طبیعی و انسانی هستند. برنامه ریزی و توسعه پایدار گردشگری و اکوتوریسم باید به نحوی باشد که فراهم کننده حداکثر منافع و حداقل تاثیرات منفی برمحیط باشد. این مقاله سعی بر ان دارد تا ضمن معرفی پتانسیل ها و جاذبه های گردشگری در محدوده کویر لوت به بررسی نقاط قوت و ضعف و ارزیابی توان اکوتوریسم و برنامه ریزی توسعه پایدار این منطقه با روش توصیفی- تحلیلی بپردازد. بررسیهای انجام شده در این تحقیق، نشان می دهد که کویرلوت و استانهای همجوار آن یعنی کرمان، سیستان وبلوچستان و خراسان جنوبی با وجود توانمندی های بالقوه فراوان اکوتوریستی، در جذب گردشگر داخلی و خارجی توفیق چندانی به دست نیاورده اند. تاثیرات شگرف گردشگری در کاهش نرخ بیکاری، افزایش سطح درآمد ملی و تامین منابع انرژی و رونق بازار صنایع دستی ایران، تنها بخشی از مزایای صنعت گردشگری است که علاوه بر جلوگیری از تخریب محیط زیست توسط افراد بومی و ایجاد اشتغال و درآمد برای اجتماع، منبع مالی خوبی برای اجرای برنامه های زیست محیطی و حفظ اکوسیستم در منطقه وکشور می باشد.