بزه دیده شناسی سبز: با تاکید بر سیاست کیفری ایران

بزه دیده شناسی سبز و زیست محیطی از جمله شاخه های جرم شناسی سبز است که در دهه 1990 میلادی با خاستگاهی انتقادی از نظام عدالت کیفری در تقابل با بزه دیده شناسی متعارف پا به عرصه ظهور گذاشت. در بزه دیده شناسی متعارف همواره انسان ها به عنوان بزه دیده جرایم معرفی گشته است حال آنکه بزه دیده شناسی سبز با گذار از این دیدگاه و ارزش گذاری برای محیط زیست معتقد است که انسان در کنار تربیت می تواند بزه دیده سبز باشد. با ره گیری مقررات حاکم سیاست کیفری تقنینی ایران می توان بزه دیدگان سبز را به دو دسته جاندار و بی جان تقسیم کرد. بزه دیدگان سبز جاندار عبارتند از اشخاص، جانوران، درختان و گیاهان و بزه دیدگان سبز بی جان نیز به هوا، آب، خاک و زمین قابل تقسیم اند. با این وجود، هر چند نظام حقوقی ایران هر دو دسته را به عنوان بزه دیده سبز انگاشته است و از این رو متاثر از رویکرد طبیعت محور بوده، اما چالش های فراوانی در راستای حمایت از آنها در این مقررات وجود دارد که به تصویر کشیدن آن ها می تواند نقش ارزنده ای در شناسایی و حمایت از بزه دیدگان سبز ایفا نماید. از این رو در این پژوهش، هدف نخست شناسایی بزه دیدگان سبز و دومین هدف بیان گستره حمایتی و قانون گذار از بزه دیدگان سبز و چالش های پیش روی آنهاست.