مقایسه ی خودانتقادی درونی شده و مقایسه ای در زنان آسیب دیده ی اجتماعی و غیرآسیب دیده

زنان آسیب دیده به دلیل آسیبهای زیادی که میتوانند به جامعه وارد بیاورند و همچنین آسیب پذیری بالایی که دارند، مورد توجه پژوهشگران میباشند. متخصصان روانشناسی سعی در مطالعه ی طیف مختلف مشکلات روانشناختی زنان آسیب دیده ی اجتماعی داشته اند تا به کاهش آسیبها کمک کنند. این زنان میتوانند آسیبهای جبران ناپذیری را به خانواده ی خود و دیگران وارد آورند. از جمله متغیرهای مورد توجه در زنان آسیب دیده ی اجتماعی، خودانتقادی میباشد. خودانتقادی شامل چگونگی ارزیابی فرد از خود میباشد که به عنوان یک ویژگی شخصیتی منفی مورد مطالعه قرار میگیرد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی خودانتقادی درونی شده و مقایسه ای در زنان آسیب دیده ی اجتماعی و غیرآسیب دیده ی شهر تبریز انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعهی آماری پژوهش را تمامی زنان آسیب دیده ی اجتماعی مرکز اورژانس اجتماعی بهزیستی و زنان غیرآسیب دیده ی شهر تبریز در سال ۱۳۹۴-۹۵ تشکیل میدادند که از میان آنها ۱۰۰ زن ۵۰) زن آسیب دیده ی اجتماعی و ۵۰ زن غیرآسیب دیده ) به روش نمونه گیری در دسترس بهعنوان نمونه انتخاب شده و به پرسشنامه ی خودانتقادی تامسون و زوروف (۲۰۰۴) پاسخ دادند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین زنان آسیب دیده ی اجتماعی و زنان غیرآسیب دیده از نظر خودانتقادی درونی شده و مقایسه ای تفاوت معناداری وجود دارد. بدینصورت که در مقایسه با زنان غیرآسیب دیده ، میانگین نمره ی خودانتقادی درونی شده و مقایسه ای زنان آسیب دیده ی اجتماعی بهطور معناداری بیشتر بود .(p<۰/۰۱) بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که خودانتقادی درونی شده و مقایسه ای از جمله متغیرهای با سطح بالا در زنان آسیب دیده ی اجتماعی است که نیازمند توجه و برنامهریزی در جهت کاهش میباشد.