اختلال شخصیت مرزی از منظر رویکرد طرحواره درمانی

اختلال شخصیت مرزی یکی از انواع اختلال های شخصیت است که شیوع این اختلال در طول زندگی در حدود ۵ تا ۶درصد جمعیت عمومی و در حدود ۲۰ درصد جمعیت افراد بستری شده را تشکیل می دهند. از دیدگاه روانشناسیبالینی، اختلال شخصیت مرزی با مواردی نظیر اجتناب از طرد و رهاشدگی، روابط بین فردی بی ثبات، آشفتگی هویت،اشکال در کنترل خشم، بی ثباتی هیجانی ،رفتار های خودکشی و... قابل تشخیص است.یکی از رویکردهایی که در درمان بسیاری از اختلالات بالینی پیشرفت قابل ملاحظه ای داشت، درمان شناختی - رفتاری بود، اما بسیاری از بیماران به این نوع از درمان ها جواب نمی دادند. بنابراین درمانگران، رویکردهای درمانی جدیدتری راارائه دادند که یکی از این رویکردهای درمانی که برای حل مشکلات اختلالات شخصیت به ویژه اختلال شخصیت مرزیارائه شد، طرحواره درمانی است. بر اساس نظریه طرحواره درمانی، بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، دارایطرحواره های ناسازگاری هستند که منجر به تشدید نشانه های این اختلال می شود. رویکرد طرحواره درمانی، برالگوهای خود ویرانگر که از دوران کودکی فرد تکرار می شوند، تمرکز می کند. طبق پژوهش های پیشین، شواهد حکایتاز این دارد که طرحواره درمانی تاثیر بسزایی در کاهش نشانه های مراجعان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی دارد.