آسیب های اجتماعی حاشیه نشینی در ایران

پدیده حاشیه نشینی درکشور مابه صورت یک مسئله اجتماعی حاد جلوه گرشده است . مناطق و فضاهای پیرامون شهرها به نواحی آسیب پذیر و مسئله دار مبدل شده اند ، به طوری که امروزه شاهد توزیع نامناسب و ناموزون از شاخص های توسعه انسانی مورد تایید سازمان ملل هستیم . پدیده ای که زمینه های پیوند وهم زیستی سکونتگاه های غیر رسمی را با آسیب های اجتماعی تقویت می کند . حاشیه نشینی علاوه براثرات کالبدی و ایجاد ناهمگونی در سیمای شهر ، تاثیرات اجتماعی فرهنگی نیز به دنبال دارد . تحقیقات نشان می دهد که مناطق حاشیه نشین به دلیل بافت ناهمگون اجتماعی فرهنگی از جرم خیز ترین مناطق شهری محسوب می شوند . بدین ترتیب با گسترش فضایی شهرها و تبدیل آنها به مرکز ناهمگن جمعیتی ، اجتماعی و فرهنگی ، میزان ناهنجاریهای شهری به ویژه در نواحی حاشیه ای افزایش می یابد . محیط اجتماعی و مسکونی ، ساختارهای نامناسب شغلی ، ناکامی اجتماعی و فقراقتصادی ، زمینه بروز آسیب های شهری و رشد بی رویه و لجام گسیخته ناهنجاریها و نیز گسترش نا امنی های اجتماعی را فراهم کرده است. لذا در این تحقیق با بررسی تعاریف، انواع ، ویژگیهای مناطق حاشیه نشینی و تاریخچه آن در ایران بر ارتباط حاشیه نشینی با امنیت و بخصوص آسیب های اجتماعی و جرایم مرتبط در این حوزه می پردازیم.