بررسی مصادیق پدافند غیرعامل در شاهنامه فردوسی

پدافند غیرعامل یا دفاع بدون اسلحه به مجموعه اقداماتی گفته میشود که نیاز به استفاده از وسایل جنگی ندارد و با انجام و به کارگیری آنها می توان از وارد شدن خساراتمادی و معنوی به تجهیزات و تاسیسات حیاتی وحساس نظامی و غیر نظامی و تلفات انسانی ناشی از آن جلوگیری نمود و یا اینکه میزان آن را بهحداقل کاهش داد. از جمله اعمالی که در پدافند غیرعامل انجام می گیرد، می توان به پوشش، پراکندگی، فریب دشمن، مکانیابی، تفرقه و جابه جایی، اعلام خبر، قابلیت بقا، استحکامات، استتار، اختفا و... اشاره نمود. اجرای پدافند غیرعامل باتوجه به هوشیاری دشمنان و تلاش آنها برای فریب و غافلگیر ساختن حریف، بسیار ارزنده و درخور توجه وتامل است و از زمان قدیم و روزگاران کهن که قطعا به اندازه امروزه از تجهیزات و سلاحهای نظامی برخوردار نبودهاند، مورد نظر و استفاده بوده است. در شاهنامه فردوسی که بخش اعظم آن را نبردها و تقابل کشورها و کشمکشهای سیاسی بین آنها تشکیل میدهد، افراد هوشمند و میهن دوست از این شیوه استفاده نموده و با به کار گرفتن شیوه هایی مانند فریب، اعلام خبر و... سرزمین و جان و مال و ناموس هموطنانشان را از نابودی و تجاوز دشمنان نجات دادهاند؛ چراکه در این نوع پدافند محدودیتی در انجام اقدامات توسط اشخاص خاصی وجود ندارد و هر انسانی خواه از عوام و یا خواص امکان انجام این اعمال را دارد. در این مقاله کوشش شده است تا با تحلیل محتوای شاهنامه فردوسی، به بررسی مصادیق پدافند غیرعامل در این شاهکار ادبی پرداخته شود واهمیت و نتایج مجموعه این اقدامات را در آن روزگار و همچنین درتفکرات حکیم عالی قدر طوس به خوانندگان بنمایاند.