بررسی جایگاه پدافند غیرعامل در بازدارندگی از چالشهای قومی ناشی از توسعه نامتوازن

امنیت و همبستگی ملی بزرگترین دغدغه هر نظام سیاسی است که لزوم تامین آن از سوی حکومت، یک اصل اساسی می باشد. ایران دارای موقعیت خاص جغرافیایی ایران و ساختار فض ایی میباشد که به لحاظ توسعه ای، به دو بخش مرکزی متراکم و پیرامونی گسسته تقسیم شده است. این نواحی پیرامونی، عموما قوم نشین هستند و در طول تاریخ در تعیین چگونگی انسجام ملی و همگرایی کشور تاثیر بسزایی داشته اند. همین امر سبب گردیده تا نقش پدافند غیرعامل که کارکرد آن پیشبینی و پیشگیری از تهدیدات احتمالی است، در کاهش اثرات عوامل موثر بر واگرایی اقوام، مورد توجه قرار گیرد و به عنوان ابزاری کارآمد در جهت تامین امنیت، معرفی گردد. به نظر میآید یکی از مواردی که می تواند مانع از واگرایی اقوام گردد، جلب نظر آنها نسبت به مدیریت سیاسی کشور میباشد که یک جلوه از آن، توسعه متوازن مناطق قوم نشین از طریق اختصاص منابع و اتخاذ سیاستهای عادلانه در توزیع ارزشهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است. در این گفتار که به روش فراتحلیل انجام گرفته است، برای بررسی وضعیت توسعهای در استانهای قوم نشین، از شاخص توسعه انسانی که نمایانگر کیفیت زندگی مردم ی ک جامعه میباشد، استفاده شدهاست. یافته های پژوهش نشان میدهند که چهار استان مرزی و قومنشین سیستان و بلوچستان، آذربایجان غربی، کردستان و خراسان شمالی، محرومترین استانهای ایران در شاخص توسعه انسانی هستند و شکافی شدید از نظر رفاه اجتماعی نسبت به سایر مناطق دارند. در نتیجه با تلاش در جهت بهبود زندگی مردمان این استانها از طریق توسعه متوازن منطقه ای، میتوان در جهت دست-یابی به اهداف پدافند غیرعامل که همانا افزایش همبستگی و امنیت ملی است، گام برداشت.