بررسی معناشناسی نیایش در «خداباوری کلاسیک» و «همه خداباوری»
محل انتشار: مجله ادیان و عرفان، دوره: 55، شماره: 2
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 51
فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JRMT-55-2_003
تاریخ نمایه سازی: 28 دی 1402
چکیده مقاله:
نیایش از منظر «خداباوری کلاسیک» نوعی «تخاطب» با امر الوهی/ مقدس است. در برابر، «همه خداباوری» به دلیل نفی شخص وارگی امر الوهی از پذیرش این تعریف امتناع و آن را به «ژرف اندیشی» تعریف می کند. نیایش به معنای «ژرف اندیشی» با چالش هایی روبه رو است. این معنا از نیایش افزون بر ناسازگاری مفهومی الوهیت ناشخص وار، با فهم متعارف از نیایش و واقعیت میدانی رفتار مومنان نیز ناسازگار است. ازاین رو، ژرف اندیشی نه تنها «همه خداباوری» را در موضعی برتر از «خداباوری کلاسیک» قرار نمی دهد بلکه آن را در تعریف دین نیز دست خوش چالش می کند. اگر در تعریف یک دین نتوان جایگاه بایسته ای برای نیایش یافت، می توان به ناسازگاری آن حکم داد و این اشکالی است که «همه خداباوری» را، به طور جدی، تهدید می کند. در این مقاله با مرور معناشناسی نیایش در دو تصور «خداباوری کلاسیک» و «همه خداباوری» به بررسی نقدهای مطرح خواهیم پرداخت و در پایان ضمن نشان دادن قوت اشکالات وارد بر معنای نیایش در «همه خداباوری» نشان می دهیم که معنای این مقوله در «خداباوری کلاسیک» قابل دفاع تر است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مریم احمدی کافشانی
دانشجوی دکتری فلسفه دین، دانشگاه تهران
عبدالرسول کشفی
دانشیار گروه فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه تهران
محمدرضا بیات
استادیار گروه فلسفه دین دانشگاه تهران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :