بررسی تطبیقی نوگرایی در معماری و داستان نویسی ایران از ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲

نوگرایی (تجددگرایی) در ایران ری شهد در اواید دوره قاجارید دارد و پس از آن در دوره پهلوی با فراز و نشیب هایی همراهبوده است. با توجه به میراث گرانبهای معماری و ادبیات داستانی ایرانی مطالعه تطبیقی نحوه برخورد و همراهی آنها با جریان نوگرایی می تواند زوایای جدیدی از نحوه تعامل جامعه ایرانی با این پدیده را مشخص نماید. پژوهش حاضر در پی چگونگی تاثیر نوگرایی درمعماری وداستان نویسی ایران درسال های ۳۲-۱۳۲۰ و شباهت ها وتفاوت های آن در این دو حوزه واست. روش تحقیق در این مطالعه تاریخی - تحلیلی، تطبیقی می باشد.تاثیر آراء و آثار اروپایی، حضور افراد خلاق و جریان ساز، بکارگیری قالب های نو و انطباق با ارزش های محلی، تاثیرات متقابل با سیاست، ایجاد نهادهای صنفی و توجه به شهر وشهرنشینان از مشابهت های جریان نوگرا در این دووادی است و پایگاه خانوادگی متفاوت افراد تاثیرگذار اختلاف زمانی وقوع، پیوستگی ادبیات داستانی و انقطاع معماری از میراث گذشته و تفاوت در نقد یا تعامل حاکمیت همراه با نگرش متکثرادبیات داستانی و نگاه تک سویه معماری نوگرا در این برهه از تفاوت های جریان نوگرایی در این دو حوزه است.