بررسی دیدگاه سعدی و مولوی درباره مدیریت کلاس

در سنت ادبی ایران که سرشار از پندهای اخلاقی و دیدگاه های بسیار دقیق در درباره جامعه و شیوه های بهبود کیفیت اخلاق و علم است، برخی از اندیشمندان ادبی و بزرگان ادبیات سفارش هایی درباره چگونگی ارتقا بنیان های اخلاقی بویژه روش های یادگیری به دانش پژوهان و دانش آموزان ارائه کرده اند که توجه به آن ها و کاربست این دیدگاه ها در جامعه کنونی می تواند بسیار ارزشمند باشد و گره بسیاری از مشکلات حوزه اموزشی - پرورشی را به گونه ای بنیادین برطرف سازد. از این رو در این پژوهش به شیوه توصیفی - تحلیلی با درنگ بر حوزهادبی نمونه هایی روشن از نظریات آموزشی و پرورشی بررسی می شود. نتایج پژوهش نشان می دهد که شاعران و اندیشمندان ادبیات کهن مانند سعدی، مولوی، نظیری نیشابوری ودیگر بزرگان ادبیات و فرهنگ، با دقت در این حوزه راهکارهایی ظریف که متناسب با هنجارهای روانشناختی مدرن، جامعه شناسی و... با یاری از فرنگ اندیشگانی ایرانی گونه ای از ساختار آموزش و پرورش مدرن را پدید آورده اند. نمونه هایی همچون سطح شناسی ظرفیت آموزگار و آموزش پذیر وتناسب ان ها با هم، دقت در گزینش آموزش متناسب با سطح رفتاری دانش آموزان، توجه به تاثیر زمان و وقت در افزایش بهره وری آموزشی و نمونه های دیگر، مواردی هستند که بیشتر در سنت ادبی ما بازتاب یافته اند.