تجلی اساطیر شاهنامه فردوسی درقصاید خاقانی شروانی

اسطوره، یکی از مهم ترین عناصر صور خیال در شعر فارسی است. تفاوت این عنصر با دیگر عناصر خیال آن است که؛ اسطوره از پیش ساخته و پرداخته شده است اما؛ عناصر دیگر را باید ذهن پویا و خلاق صاحب سخن بیافریند. از مهم ترین خصوصیاتدانش اساطیری یکی آن است که الهام بخش افکار و عواطف انسانی و نیز تجلیگاه آرمان ها، ناکامی ها و آرزوی های دور ودراز بشری است و از این جهت در هنر و ادبیات تاثیرگذارده است. از میان قدمای سخنگویان پارسی کمتر کسی بوده استکه از رمزواره های اسطوره ای بهره نبرده باشد. از آن میان یکی خاقانی شروانی شاعر است که به یاری قدرت تخیل خویش وشگردهای هنری در سخن آفرینی به طرز بایسته ای آن ها را در کار آورده است. هدف این مقاله باز نمود یک به یکشخصیت های اسطوره ای، پهلوانی و شاهان شاهنامه ی حکیم فردوسی مستخدم در قصاید خاقانی شروانی به شرح هریک ازآن ها به طور مجزا پرداخته آید. روش پژوهش به صورت کتابخانه ای و توصیفی تحلیلی انجام پذیرفته شده است.