نگاه عرفانی به طبیعت در اشعار هوشنگ ابتهاج

اهتمام به طبیعت و کاربرد های مختلف ابزاری و توصیفی مظاهر آن، در شعر شاعران پارسی گوی سابقه ای طولانی دارد .شاعران عارف مشرب علاوه بر آن، از منظر عرفانی، و با زبانی نمادین، به تصویر گری جلوه های مختلف طبیعت پرداختهاند. شعر معاصر نیز به دلیل داشتن پشتوانه عظیم فکری ازگرایش های عرفانی خالی نیست و با وجود استفاده از واژگان وادبیات غرب هم چنان با تکیه به ادبیات گذشته، میراث دار فرهنگ غنی عرفانی در شعر کلاسیک می باشد. هوشنگ ابتهاجنیز با مطالب عرفانی موجود در ادبیات گذشته آشناست و آنها را در شعرش به کار می برد. تمام مظاهر طبیعت از جمله:گل،گیاه و حیوانات و هرچه در آن هست از زندگی صحبت می کنند. این شاعر اگر چه عارف نیست ولی به مضامین آندلبستگی دارد و آن را به شیوه های گوناگون دراشعار خود منعکس ساخته است. پژوهش حاضر بر آن است تا با بهرهگیری از روش تحلیلی_توصیفی، مظاهر مختلف طبیعت در شعر سایه را از منظر عرفانی مورد بررسی قرار دهد.