بررسی چگونگی تاثیرپذیری نقش برجسته های دوره فتحعلی شاه قاجار از دوره ساسانی

سنگ نگاری یکی از کارآمدترین ابزارهای نمایش قدرت، اهداف و آرمان های حکومتی در ایران باستان بود که اوج آن را می توان در دوره ساسانی مشاهده کرد. این سنت هنری بعد از رسمی شدن دین اسلام، کاربرد محدودتری یافت، تا آنکه در دوران قاجار و مصادف با حکومت فتحعلی شاه، مجددا احیا و برای نمایش اقتدار سلطنتی مورد استفاده قرار گرفت. حجاری نقوش برجسته حکومتی، بخشی از رویکرد باستان گرایی فتحعلی شاه قاجار بود که ضمن اقتباس هنر ساسانی، رویکرد پادشاهان قاجار به گذشته باستانی ایران و بازسازی مجدد آن ها در صورتی جدید را نمایان می سازد. در این مقاله که با هدف تحلیل سنگ نگاره های دوران قاجار تدوین شده است، تلاش می شود چگونگی تاثیرپذیری نقش برجسته های دوره قاجار از دوره ساسانی و گرایش به باستان گرایی مورد بررسی قرار گیرد. نتیجه این مقاله که به شیوه توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای تدوین شده، نشان گر آن است که فتحعلی شاه با تاثیرپذیری از عظمت و ماندگاری سنگ نگاره های ساسانی که در طول سالیان دراز، همچنان اقتدار پادشاهان ساسانی را نمودار ساخته اند، با هدف ایجاد یکپارچگی سیاسی، بقای سلطنت خاندان قاجار و ماندگارکردن دوران سلطنت خود در تاریخ، دستور ساخت چنین آثاری صادر کرد. تشابهات موجود در شیوه نقش پردازی و چگونگی نمایش مقام پادشاهی موید این امر است.