آینده نگری در نظام های آموزشی با رویکرد سازمانی

مقدمه. آموزش باید متوجه آینده باشد و به چشم­اندازهای آینده بنگرد، زیرا اگر آینده را نشناسیم و نتوانیم آن را تعریف یا ترسیم نماییم، چگونه میتوانیم ورودیهای جدید سازمان را برای دنیای ناشناخته فردا تربیت کرده و آماده سازیم؟ از این­رو، از با اهمیتترین مبانی برنامهریزی آموزشی، پیشبینی و آینده­نگری وقایع و فعالیت سازمان­ها است. پیش­بینی در چارچوب برنامهریزی آموزشی و استراتژیک به­منظور ایجاد حیات درازمدت و ترسیم افق برنامهها، فعالیتها و منابع در هر سازمان لازم و ضروری است. پیشبینی، شناخت محیط آتی و عوامل موثر بر آن و یافتن تهدیدها، تنگناها، موقعیتها و فرصت­های سازمان در آن محیط است. از اینرو، آگاه بودن نسبت به فرصتهای آتی داخل و خارج از سازمان، نقطه آغاز برنامهریزی آموزشی است و عدم توجه به آن، محصول برنامهریزی آموزشی را با آسیب­پذیری روبه­رو میسازد. این مقاله مروری به تشریح و بسط نقش پیش­بینی و آیندهنگری و تبیین مدل tows در برنامهریزی استراتژیک آموزشی پرداخته است.   نتیجه­گیری. اگر قرار باشد که محصول برنامههای آموزشی، بر موقعیتهای جدید منطبق یا مسلط شوند، چالشها و چشم­انداز آینده سازمان باید در مرحله نیازسنجی آموزشی تا حد امکان روشن و تبیین گردند.