بررسی برهم کنش میان دفروکسامین با پروتئین آلبومین سرم انسانی با استفاده از روشهای تجربی

تالاسمی شایع ترین بیماری ژنتیک ایران و سراسرجهان میباشد.این بیماری با داشتن بیش از ۲۰۰ جهش ژنی مختلف از ژنتیک نسبتا پیچیده ای برخوردار است وهرساله به تعداد بیماران تالاسمی اضافه می شود. تزریق خون در بیماری تالاسمی یک پایه مهم درمانی محسوب می شود. تزریق مداوم خون باعث تجمع آهن در بدن بیماران تالاسمی می گردد و بیمار باید برای جلوگیری از عوارض آن ضمن تزریق مادام العمر ماهانه خون، تقریبا هرروز داروی دفع کننده آهن دفروکسامین مصرف کند. نیمه عمرپایین دفروکسامین دربدن, نیاز روزانه بیمار به تزریق مکرر دارو را باعث شده است که مشکلات تزریق مانند خارش و درد و سفتی در محل تزریق را به دنبال خواهد داشت. به این ترتیب زجر تزریق و دغدغه تهیه دارو همواره همراه بیمار است. با توجه به ارثی بودن بیماری تالاسمی، و از سوی دیگر مادام العمر بودن بیماری و هزینه سنگین درمان، لزوم اصلاح دارو های مورد استفاده در این بیماری در جهت کاهش عوارض جانبی را موجب می شود. در این پژوهش به منظور کاهش عوارض جانبی ناشی از مصرف دفروکسامین و بهبود معایب دارو با ایجاد تغییر درساختار داروی دفروکسامین از طریق اتصال دارو به لینکرمالئید ماید کا‍پروئیک اسید وتشکیل کانجوگه وس‍‍پس اتصال کانجوگه دفروکسامین به آلبومین سرم انسانی انجام شد و افزایش نیمه عمر و افزایش گردش در خون داروی دفروکسامین مورد بررسی قرار گرفت.