زیبایی شناسی هنر ایرانی – اسلامی

هنر مقوله ایست پیچیده و در عین حال ملموس و شناخته شده که از دیر باز یعنی از آن هنگام که انسان، خودش را و محیطش را شناخت به عنوان رکنی از ارکان زندگی مطرح بوده است .جای هیچ گونه شکی نیست که هنر از آنجا که رابطه ای ظریف و حساس با عاطفه و احساسات دارد، روز به روز ابعادی وسیع تر یافته، تا آنچه که شاهد به جرات بتوان گفت اگر امروز این مقوله را از زندگی بشر حذف کنیم آنچه باقی می ماند چیز قابل توجهی نخواهد بود! به زبانی دیگر ،آنچه که در قرن حاضر به عنوان شاخه های علم و فنون و معرف و کلا دانسته های انسان مطرح است، آمیخته ایست از تجربیات و کاربرد های گوناگون که به خمیر مایع هنر آغشته گردیده و این هم تنوع را باعث شده است .پس باید به ارزش آن پی برد و در جهت بسط و تکاملش کوشید و این نگرش زمانی عمق می یابد و زمانی به صیقل و صحت و صدق مزین می شود که از قله رفیع هدفداری بدان نظر افکنیم و چنان پاسداریش کنیم که گرد بیهودگی بر چهره اش ننشیند اعتقاد داریم که (هدف) اگر بر محمل (هنر) بنشیند، هم به نیکو ترین شکل و ماندگار ترین حالت بر جان اهل دل و هم اهل استدلال - رحل اقامت می افکند و هم رهروان این راه، چالاک تر به مقصد می رسند و چنین است که می بینیم که هدفداران خدایی به کیمیای هنر دست می یابند و هدف های متعالی با زینت هنر، جاودانه می شوند. و سر انجام به این باور می رسیم که اگر روح تعهد را از هنر بگیریم، آنچه میماند، دیگر هنر نیست.هنر بی تعهد کالبدی است - گرچه خوش تراش - اما بی جان و بی تحرک!