جریان قدرت در نظام سیاسی مبتنی بر نهج البلاغه

جریان قدرت در مطالعات سیاسی به شیوه و مدل شکل گیری نظام های سیاسی می پردازد که با تحلیلی جامعهشناسانه و نگرش سیستمی به سیاست قابل طرح است. سه جریان اقتداگرا)آبشاری(، دموکراسی)فواره ای(، دوسویهو طرفینی عمده جریان های قدرت در نظام های سیاسی می باشند. بررسی این مساله در نظام سیاسی مبتنی برنهج البلاغه با توجه به اهمیت حکومت علوی در تاریخ اسلام، موضوع نوشتار کنونی است که به روش توصیفی وتحلیلی و اکتشافی با اعتقاد به جریان قدرت طرفینی در حکومت علوی، بعد از تعریف و بیان اقسام جریان قدرت بهرابطه متقابل حکومت و شهروندان پرداخته و حقوق و وظایف متقابلی را برای هریک لازم دانسته و به جایگاهمشورت، جایگاه نخبگان، جایگاه انتخاب و بیعت، رابطه حق و تکلیف، جایگاه بازیگران و نیروهای سیاسی در دوبخش احزاب و گروه های فشار تصریح می کند که حاصل آن یافتن یک جریان طرفینی و دوسویه بین حاکم وشهروندان در نظام سیاسی مبتنی بر نهج البلاغه می باشد.