بررسی و تحلیل تطبیقی وطن دوستی در نگاه فردوسی و اخوان ثالث

شاهنامه فردوسی اثر حماسی و ملی ایران و یکی از برترین گونه های شعر ساده و روان به شیوه خراسانی است که سند هویت ملی و فرهنگ ایرانیان و پشتوانه بزرگ زبان فارسی است. در این منظومه بزرگ چند حماسه کامل و برتر همچون داستان رستم و سهراب، داستان سیاوش و ... را می توان یافت که انگیزاننده خوی مبارزه جویی با بیگانگان و بیگانه ستیزی بوده است. شکوه این حماسه، شاهنامه را در ردیف برترین آثار حماسی جهان قرار داده است. در میان نوسرایان، اخوان ثالث بیش از دیگران به مطالعه در آثار کهن زبان و ادب پارسی پرداخته است و نشانه های چیرگی و دلبستگی او به ادبیات کلاسیک، به ویژه شاهنامه فردوسی در تمام آثارش به چشم می آید. در این نوشته از مقایسه ای ساخت گرا از واژه و مفهوم «میهن دوستی» در شاهنامه و آثار اخوان ثالث صحبت به میان خواهد آمد. روش تحقیق، توصیفی – تحلیلی است و برای گردآوری داده ها از منابع کتابخانه ای استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که رویکرد دو شاعر درباره وطن پرستی شامل مواردی چون: توجه به فرهنگ و تمدن باستانی ایران؛ نکوهش بیگانه پرستی و تکیه بر ظرفیت های فرهنگی خودی؛ ایران، کانون توجهات دو شاعر؛ وطن پرستی مبتنی بر شعور و عدم تعصب؛ فداکاری و جان نثاری در راه وطن؛ اشاره به خوارشدگی تاریخی ملت ایران می شود.