جنگ دوم قره باغ و رویکرد تهاجمی ترکیه

در مهرماه۱۴۰۰ جنگ دوم بین دوکشور ارمنستان و جمهوری آذربایجان شکل گرفت که در این بین علی رغم دعوت کشورهای منطقه به خویشتن داری دوطرف و در پیش گرفتن مذاکرات و راه حل های سیاسی، کشور ترکیه حمایت های نظامی، لجستیکی و اطلاعاتی(از جمله فرمانده ی میدانی جنگ، ارسال پهبادهای رزمی و شناسایی، حضور مزدوران تکفیری سوریه و...) آشکار و بسیار تاثیرگذاری از آذربایجان نمود که نتیجه ی این رویکرد و در کنار عدم حمایت لازم و کافی روسیه از ارمنستان(به عنوان متحد سنتی) پس از ۴۴ روز جنگ، منجر به آزادسازی مناطقی از قره باغ(۵ شهر، ۴ شهرک، ۲۴۰ روستا) و تصرف آنها به آذربایجان گردید و نهایتا ارمنستان تن به آتش-بس و یا به نوعی تسلیم شدن در این جنگ نمود(برخلاف جنگ اول قره باغ). با عنایت به اهمیت مقوله جنگ در عرصه روابط بین الملل و ضرورت تبیین رویکرد اتخاذی مورد اشاره ترکیه، این تحقیق به دنبال پی بردن به چرایی در پیش گرفتن سیاست فوق از سوی ترکیه است. برای ارائه پاسخ احتمالی به این پرسش یا همان فرضیه از نظریه رئالیسم تهاجمی یا موازنه قدرت جان مرشایمر (به عنوان چارچوب نظری) بهره گرفته شده و عبارت است از "ترکیه با عنایت به کسب قدرت بیشتر و افزایش نفوذ منطقه ای و تغییر موازنه قدرت در منطقه قفقاز به نفع خود اقدام به حمایت چشمگیر نظامی، لجستیکی و مستشاری و اطلاعلاتی از آذر بایجان علیه ارمنستان نمود". داده های این تحقیق از روش کتابخانه ای و با مراجعه به کتب، اسناد و مدارک، مقالات، جراید و فضای مجازی گردآوری شده و همچنین روش تجزیه و تحلیل آنها روش کیفی(تاریخی) است.