بررسی و ارزیابی آنارشیسم و آنارشیسم نو در جامعه شناسی سیاسی

آنارشیسم در اصطلاح، جنبش و نظریه ای سیاسی است که عقیده دارد مرجعیت و قدرت سیاسی در هر شکلی نالازم و ناپسند است؛ لذا خواهان برافتادن هرگونه دولت و جایگزین انجمن های آزاد و گروه های داوطلب به جای آن است و ایدئولوژی سیاسی است با این اعتقاد بنیادی که دولت باید برافتد و جامعه با شیوه ای داوطلبانه، بیتوسل به زور و قدرتی سرکوبگر سازمان یابد؛ چرا که آنها اعتقاد دارند دولت شیطانی است، زیرا به عنوان منبعی از اقتدار قهری، اجباری و مطلق و نفی کننده اصول آزادی و برابری و نیز استقلال شخصی نامحدود است که در کانون تفکر آنارشیستی قرار دارد. آنارشیستها با حکومت مبتنی بر زور مخالفت ورزیده اند، اما هرگز خواستار از میان برداشتن نهاد حکومت به طورکلی نبوده اند و بر خلاف آنچه معروف است، آشوب خواه یا هرج و مرج طلب نیستند و جامعه ای بی سامان نمیخواهند، بلکه به نظامی می اندیشیدند که بر اثر همکاری آزادانه پدید آمده باشد که بهترین شکل آن، از نظر آنها ایجاد گروه های خودگردان است. علاوه بر این، این ها مخالف هرگونه برنامه ریزی جهت اصلاحات اقتصادی بودند و از لحاظ باور به مالکیت خصوصی معتقدند و به نوعی با لیبرالیسم قریبالافق هستند. البته با این تفاوت که لیبرالیسم وجود دولت حداقلی را اجتناب ناپذیر میشمارد. از نمایندگان این نوع آنارشیسم پرودون و اشترنر هستند. در روزگار کنونی جریانی تازهای بنام آنارشیسم نو پدید آمده است که در این تحقیق به بررسی آنارشیسم و آنارشیسم نو پرداخته و مورد ارزیابی قرار میگیرد.