تاثیر قارچ Glomus hoi، سطوح مختلف فسفر و تنش خشکی بر تعدادی از صفات فیزیولوژیکی گشنیز (Coriandrum sativum L.)

به منظور بررسی تاثیر قارچ Glomus hoi، سطوح مختلف فسفر و تنش خشکی بر تعدادی از صفات فیزیولوژیکی گشنیز (Coriandrum sativum L.)؛ این تحقیق در سال ۱۳۸۵ در ایستگاه تحقیقات البرز کرج، وابسته به موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور انجام گرفت. آزمایش مزرعه ای به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب بلوکهای کامل تصادفی با ۴ تکرار اجرا گردید. تیمارهای مورد بررسی شامل دو سطح تنش خشکی که آبیاری بعد از ۳۰ میلی متر تبخیر از سطح تشتک تبخیر (شرایط بدون تنش) و آبیاری بعد از ۶۰ میلی متر تبخیر (شرایط تنش خشکی) و همچنین کاربرد و عدم کاربرد قارچ میکوریزا، مقادیر صفر، ۳۵ و ۷۰ کیلوگرم در هکتار کود فسفر بودند. نتایج نشان داد که اثر تنش خشکی بر بازده مصرف آب، میزان آب نسبی و میزان تجمع پرولین در سطح ۱ درصد معنی دار بود. بیشترین بازده مصرف آب با ۴۴۹/۰ کیلوگرم بر متر مکعب و میزان تجمع پرولین با ۷۶۷/۶ میکرومول بر میلی لیتر در شرایط تنش و بیشترین میزان آب نسبی با ۶/۹۰ درصد در شرایط بدون تنش بدست آمدند. همچنین نتایج نشان داد که اثر میکوریزا و فسفر بر بازده مصرف آب در سطح ۵ درصد معنی دار بود. مقایسه میانگینها نشان داد که بیشترین بازده مصرف آب به ترتیب با ۳۹۷/۰ و ۴/۰ کیلوگرم بر متر مکعب از کاربرد میکوریزا و ۷۰ کیلوگرم فسفر در هکتار بدست آمد. تاثیر میکوریزا و فسفر بر میزان آب نسبی و میزان تجمع پرولین معنی دار نبود. نتایج این آزمایش نشان داد که بازده مصرف آب و میزان پرولین در شرایط تنش خشکی افزایش یافتند، اما میزان آب نسبی در این چنین شرایطی کاهش یافت.