تصویرگری مضامین شاهنامه در نقوش سفال مینایی

تجلی هنر تصویری و مفهومی دوران باستان را میتوان در سفالینه نگاری های به جای مانده از قرون مختلف تاریخیایران مشاهده کرد . سفال مینایی نمونه بارز سفالینه نگاری در دوره اسلامی است که علاوه بر طراحی؛ تنوع رنگی، مضامیننقوش و متون نگاشته شده روی آن، تمام ویژگی های نگارگری ایرانی دوره میانی اسلامی را نشان میدهد. هدف اینپژوهش، شناخت بخشی از هویت تاریخی نقوش روی سفال مینایی است. بدین منظور، برای خوانش نقش مایه های سفالمینایی در رابطه با ادبیات کهن، به مطالعه موردی نقوش مرتبط با شاهنامه پرداخته شده و در این راستا، زبان تصویریو رمزگونه ظروف مینایی بررسی شده است. روش انجام این پژوهش به شیوه توصیفی تحلیلی است. نتایج مطالعاتبیانگرآن است که موضوعات برگرفته از شاهنامه بسیار مورد توجه سفالینه نگاران بوده و به ویژه روایت های بهرام گور وآزاده، فریدون، کاوه و ضحاک و بیژن و منیژه بیشتر تصویرگری شده است. از این روی می توان گفت که سفال میناییدر تصویرسازی ادبیات شفاهی و نوشتاری ایران در دوره میانی اسلامی سهم بسزایی داشته است. در این پژوهش مشخصشد، که متن روایی شاهنامه با تمام ظرافت موضوعی از بستر کاغذ بر بستر سفال مینایی انتقال یافته و هنرمندسفالینه نگار تمام تلاش خود را برای انتقال پیام تصویری بدون متن، در یک سطح مدور و منحنی سفالی انجام داده است.