تحلیل نقش نمادین نخل بندی در آیین سیاوشان و مقایسه آن در اساطیر بین النهرین بر اساس روش نقد اسطوره ای

آیین نخل بندی یا نخل گردانی، که جزیی از اسطوره سیاوش و آیین سیاوشان است، در اصل متعلق به مردمان کشاورز ساکن بین النهرین بوده است. آریاییهای چوپان پس از ورود به این سرزمین ها، این آیین را از ساکنان این نواحی که فرهنگ آنها مبتنی بر تمدن سومر بود، فراگرفتند. این تمدن بر پایه کشاورزی استوار بود و در آن گیاهان و درختان از قداست برخوردار بودند. نخل، نماد ایزد شهیدشونده ای بود که ساکنان کشاورز این نواحی هر سال به شکل نمادین تابوت ایزد خود را به شمایل آن میساختند تا وی را به خاک بسپارند. در این مقاله سعی بر آن است تا به مقایسه نقش نمادین نخل بندی در اساطیر ایران و اساطیر بین النهرین بپردازیم و بر اساس روش نقد کهنالگویی یا همان نقد اسطورهای آن را تحلیل نماییم. در باورهای اساطیری کهن الگوی درخت، نماد پاکی و تقدس، نوزایی پس از مردن و باروری و سرسبزی است. به باور مردمان اعصار قدیم، اله هها و ایزدان منشا نباتی داشتند یا از درخت مقدسی زاده می شدند. آنان درخت را مظهر ایزد نباتی می انگاشتند و آن را بسیار گرامی میداشتند.