بررسی نقش گنبد در معماری دوره صفویه با تکیه بر گنبد مسجد شیخ لطف الله

هنر اسلامی در وجوه متعددی از جمله در حوزه معماری و تزئینات مرتبط با آن از ویژگی ها و ظرافت های زیبایی شناسانه منحصر به فردی بهره مند است. تزئین در تاریخ معماری ایران واجد نقشی شاخص است و از گذشته های دور تا به امروز پویایی و تداوم خود را همواره حفظ نموده است. به عنوان مثال هنرمندان ایرانی به خصوص در دوران پساسلجوقی از قطعات کاشی ریز لعاب دار به رنگ فیروزه ای برای بنا بهره گرفته اند یا دوره صفویه را می توان اوج تزئین خارجی بنا نامید. در سازه های اسلامی_ ایرانی، گنبد را یکی از نمادین ترین عناصر معماری اسلامی می دانیم که در دوران صفویه بسیار مورد توجه بوده است. هر چند تزئینات سطح گنبد از دوره تیموری به شکل بسیار چشمگیری آغاز می شود اما اوج آن در دوره صفوی بسیار جلوه گر است. در این پژوهش سعی در شناساندن و بررسی گنبد مسجد شاخص شیخ لطف الله گردیده است تا رویکرد و علاقه صفویان به نوع تزئینات بیشتر مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. در پژوهش حاضر، از روش تحﻘیق توصیفی تحلیلی با بهره گیری از ابزار کتابخانهای به تجزیه وتحلیل پرداخته شده است .گنبد مسجد شیخ لطف االله، هم از نظر فرم و هم از لحاظ هماهنگی در نﻘوش و رنگ، گویای تناظر بین صورت و معنا به بهترین شکل ممکن است. این گنبد نمود عینی انطباق صورت و معنا در معماری اسلامی است.