ارزیابی توسعه میان افزا در اراضی شهری و پیراشهری (مطالعه موردی: شهر رشت)

به دنبال گسترش افقی شهر به سمت پیرامون شهر برخی فضاها در درون شهر رها شده و از روند توسعه بازمانده اند. این فضاها که عنوان سطوح میان افزا خوانده می شوند به دلیل استقرارشان در درون شهرها، دارای پتانسیل لازم برای توسعه شهر می باشند. از این رو هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی و ارزیابی توسعه میان افزا در اراضی شهری و پیراشهری رشت می باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی- تحلیلی می باشد. بنابراین از بین مجموع شاخص های موثر در توسعه میان افزا ۳ شاخص (مصالح بکار رفته، کیفیت ابنیه و پراکنش جمعیتی) که بیشترین تاثیر را در توسعه میان افزا دارند انتخاب گردید. در ادامه فرآیند تجزیه و تحلیل به منظور اولویت بندی مناطق ۵گانه شهری وپیراشهری رشت بر مبنای مدل کوپراس به لحاظ توسعه میان افزا جهت امتیاز دهی اولیه به شاخص های مورد مطالعه بهره برده شد. نتایج حاصل از به کارگیری مدل کوپراس نشان می دهد که منطقه سه با کسب Nj برابر با ۱۰۰ درصد به لحاظ شاخص های توسعه میان افزا بیشترین پتانسیل و جایگاه نخست را در بین مناطق ۵گانه شهر رشت داراست و مناطق ۴، ۲، ۵ و ۱ با کسب امتیازات ۶۵/۹۷، ۵۳/۹۱، ۹۹/۸۲ و ۵۳/۷۵ به ترتیب در رتبه های دوم تا پنجم قرار گرفتند. با توجه به اینکه منطقه سه شهر رشت جزء مناطق پیراشهری می باشد لذا براساس شاخص های مورد مطالعه مستعد توسعه میان افزا می باشد. اما منطقه یک و پنج شهر رشت به دلیل نوساز و تازه ساخت بودن بناها دارای پتانسیل کمتری برای توسعه میان افزا می باشند. یافته های تحقیق نشان می دهد که با اعمال سیاست توسعه میان افزای شهری در توسعه آتی شهر رشت، از تخریب اراضی زراعی و باغات پیرامون شهر کاسته خواهد شد..