ارزیابی مدل گرایش به اعتیاد دانشجویان بر اساس سبک های فرزندپروری با نقش میانجی گری خودتنظیمی هیجانی

هدف پژوهش حاضر الگویابی ساختاری گرایش به اعتیاد دانشجویان بر اساس سبک های فرزندپروری با نقش میانجی گری خودتنظیمی هیجانی بود. پژوهش از نوع کاربردی و روش پژوهش همبستگی به شیوه مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان در نیمسال دوم سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود. از بین جامعه آماری ۳۴۰ نفر به شیوه نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی (گروس و جان، ۲۰۰۳)، پرسشنامه گرایش به اعتیاد (وید و بوچر، ۱۹۹۲) و پرسشنامه سبک فرزندپروری (بامریند، ۱۹۷۲) بودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری، به وسیله نرم افزار SPSS و Amos ویرایش ۲۳ صورت گرفت. نتایج نشان داد که سبک های فرزندپروری بر گرایش به اعتیاد دانشجویان دارای اثر مستقیم معنادار بوده است (۰۰۱/۰>p). همچنن نتایج نشان داد که خودتنظیمی هیجانی علاوه بر اثر مستقیم بر گرایش به اعتیاد دانشجویان، در رابطه سبک های فرزندپروری با گرایش به اعتیاد دانشجویان نیز نقش میانجی معنادار دارد. با توجه به نقش میانجی معنادار خودتنظیمی هیجانی، پیشنهاد می شود تا با بکارگیری مداخلات موثر همانند آموزش خودتنظیمی هیجانی، تلاش شود از بروز گرایش به اعتیاد در نزد دانشجویان کاسته شود.