نقد رئالیستی اجتماعی در بافت تغزلی

عمده ویژگی واقع گرایی، توصیف انسان به صورت موجود اجتماعی است و از آنجا که جست وجوی ریشه رفتار آدمی درشرایط اجتماعی ممکن می شود؛ صفات نیک و بد را ذاتی انسان ندانسته بلکه آن را محصول جامعه می شمارد؛ لذا از اینمنظر صداهای موجود در غزل که مخاطب را به گفت وگو فرا می خواند یکی از ویژگی های غزل گفتار و مینی مال به شمارمی آید. غزل های اجتماعی در شعر آذرییک منتقدانه و زیر کانه به نقد رفتارهای اخلاقی-اجتماعی و نقد صفات شخصی وحتی نهادهای اجتماعی پرداخته لذا آذربیک شاعری منتقد و تیز بین است که غالبا در نقد، پیکان را به سمت شخص وفرد در اجتماع و گاه به سمت خود اجتماع می گیرد. در این مقاله که به روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابعکتاب خانه ای صورت گرفته؛ بر آنیم تا برای نخستین بار به این پرسش پاسخ دهیم که عناصر رتالیستی تا چه حد دراشعار آذرییک بازتاب دارند و آیا می توان شعر او را نقد رتالیستی اجتماع در بافت تغزلی دانست. نهایتا به این نتیجهرسیدیم که شعر آذرپیک خواه ناخواه از وافعیت های رئال با رویکردی انتقادی مایه گرفته و ساحتی از وقایع اجتماعی رابه چالش می کشد. نویسندگان این پژوهش، ضمن استفاده از منابع معتبر رئالیسم، اصول (رئالیسم) را معرفی و اشعارآذرپیک را بر مبنای اصول رئالیسم محور نقد و بررسی قرار می دهند.