تجلی مدیریت شهری دربافت های ناکارآمدشهری(مطالعه موردی:منطقه ۱۷شهرتهران)

پدیده بافت های ناکارآمد شهری که امروزه بیشترتحت عنوان حاشیه نشینی نیزمطرح می گرددبه صورت های مختلف دردنیا دیده می شود.این موضوع درکشورهای درحال توسعه به سرعت گسترش یافته و روز به روزهم نمودی بیشتر حاصل کرده است.این بافت ها و سکونتگاه ها نمادی ازمعضلات و مشکلات جامعه شهری کشوراست که دراثرعدم موفقیت برنامه های اجتماعی و اقتصادی و فقرجامعه در متن و حاشیه شهرها دیده می شوند و تجلی آن،مدیریت شهری را به چالش کشیده است.این پدیده با تراکم جمعیت، فرسودگی بافت،ساخت و سازهای بی رویه و بدون ضابطه،آشفتگی و ناسازگاری درنظام عملکردی و ناهنجاری های دیگرروبرو می باشد.کشورعزیزمان ایران،با بیش از ۷۶هزارهکتار بافت ناکارآمد و مسئله دار شهری مواجه است که علت وجودی آن صرفابه ساخت کالبدی محدود نمی شود و درابعاد مختلف می توان آن را مورد بررسی قرارداد.درپیدایش و گسترش این پدیده عوامل گوناگونی از جمله وضعیت اقتصادی،اجتماعی،سیاسی و عوامل طبیعی را بایددرنظرگرفت که دراین راستا نبود یک برنامه ریزی صحیح و همگانی برروند رشد بافت های ناکارآمد و سکونت گاه های غیررسمی افزود. بدیهی است مسئله مهاجرت به کلان شهر ها و شهرهای بزرگ درروند شهرنشینی و دربه وجود آمدن سکونت گاه های رسمی،انواع جرایم و فعالیت های ناسالم را درمکان های مورد نظرپدیدارساخته است .دراین مقاله سعی شده است به ویژگی ها و علل به وجود آمدن این پدیده درمنطقه ۱۷شهرتهران و نقش مدیریت شهری درتوانمند سازی آن پرداخته شود.