پیش بینی رفتارهای خودآسیب رسان در دختران مقطع متوسطه براساس عدم تحمل ناکامی و خودشفقت ورزی

مقدمه: شیوع رفتارهای پرخطر و گاه پنهانی همچون خود آسیب­رسانی در دوره نوجوانی، می تواند نتایج نامطلوبی برای سلامت این گروه سنی به همراه داشته باشد لذا شناخت عوامل پیش بینی­ کننده­ ی این رفتار جهت تعیین اقدامات پیشگیری و درمانی می تواند مفید واقع شود. هدف پژوهش حاضر پیش بینی رفتارهای خودآسیب رسان بر اساس خودشفقت ورزی و عدم تحمل ناکامی در دختران نوجوان بود. روش کار: در این پژوهش توصیفی – همبستگی، تمامی دانش آموزان دختر مقاطع متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ جامعه آماری پژوهش را تشکیل می دادند. از این بین ۴۹۹ نفر به روش نمونه گیری چندمرحله ای انتخاب و داده ها از طریق پرسشنامه دموگرافیک، رفتارهای خودآسیب رسان، تحمل ناکامی و شفقت به خود گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون) و برنامه آماری SPSS انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین خودشفقت ورزی با رفتارهای خودآسیب رسان رابطه معکوس و معنی دار (۴۹۹=n، ۲۰۷/۰- =r، ۰۰۱/۰=p) و بین عدم تحمل ناکامی و رفتارهای خوداسیب رسان رابطه مستقیم و معنی دار (۴۹۹=n، ۱۹۸/۰=r، ۰۰۱/۰=p) وجود دارد ضمن­اینکه خودشفقت ورزی نسبت به تحمل ناکامی، پیش بین قوی تری (با ضریب اثرگذاری ۰۷/۰- ) برای رفتارهای خودآسیب رسان محسوب می شود. نتیجه گیری: به نظر می­رسد کمبود یا نبود عوامل محافظت­ کننده در کنار عوامل خطر می­تواند منجر به فعال­سازی یا تقویت رفتارهای پرخطر شود لذا توجه همزمان به عوامل محافظت ­کننده (خودشفقت­ ورزی) در کنار عوامل خطر (عدم تحمل ناکامی) می­تواند برای پیشگیری از وقوع رفتارهای خودآسیب رسان و پیامدهای مخرب آن مفیدتر باشد.