نقش PGPR (ریزجانداران محرک رشد گیاه) در کشاورزی پایدار: رویکردی مولکولی در جهت سرکوب بیماری و تقویت رشد گیاهان

باکتری های همراه گیاهان نقش مهمی در افزایش رشد گیاه و سرکوب بیماری ها دارند. با این حال برای ارائه بهترین حد ظرفیت خود لازم است کلنی کارآمدی را در ریشه های گیاه تشکیل دهند. ریزجاندارهای وارد شده به خاک، چه به عنوان یک ماده تلقیحی و چه به صورت یک کنسرسیوم، با گیاه میزبان در تعامل بوده و آبشاری از واکنش ها را ایجاد می کنند که به رشد گیاه و واکنش های دفاعی منجر می گردند. PGPR انواع متابولیت های ثانویه (مواد آللوشیمیایی ۱) را تولید می کند که ممکن است به عنوان سیگنالهای شروع کننده یا برای تقویت واکنش های ضروری عمل نمایند. روش عمل و تشکیلات مولکولی آنها برای کاربردشان در کنترل بیماری های زراعی بسیار مفید است . این ژنها تحت تنظیم افزایشی یا کاهشی قرار دارند و بیان آنها، سرنوشت رشد گیاه و مکانیسم مقاومت گیاه در برابر بیماری را تعیین می کند. برخی از ژنهایی که بیان می شوند، چندین متابولت ی مسئول رشد بهتر و سنتز ترکیبات ضدریزجانداری را رمزگذاری می کنند. تحولات اخیر در روشهای نمای بیان۲و در دسترس بودن دادههای گسترده ی توالی ژنوم، امکان پیشرفت های مهم را در درک پاسخ به مقاومت در برابر بیماری در گیاهان فراهم کرده اند. در این پژوهش در مورد نحوه تناسب DNA با PGPR در افزایش رشد گیاه و مقاومت در برابر بیماری ، بحث خواهیم نمود. به طور کلی این مقاله به درک بهتر مکانیسم های مولکولی که مسئول فعل و انفعالات گیاه و ریزوباکتری ها هستند، کمک می کند.