انسان و معنای غایی، از منظر محی الدین ابن عربی، آیت الله خمینی و ویکتور فرانکل

ابن عربی و آیت الله خمینی باطن را اصل و موطن معنوی انسان می دانند که رسیدن به مقصود غایی از طریق کشف معنای غایی حاصل می شود. از نظر فرانکل، انسان پیوسته در پی متعالی ساختن حقیقت وجودی خویش می باشد. تحقیق حاضر با هدف بررسی انسان و معنای غایی، از منظر ابن عربی و آیت الله خمینی و معناگرایی از منظر فرانکل، درصدد است با روش توصیفی-تحلیلی وجوه و ساحات باطنی سالک را درکشف این معنا ازاین سه منظر ارائه دهد. یافته های پژوهش حاکی است: از نظر این سه، انسان با سلوک معرفتی خود قادراست به جامعیت فطری خویش آگاه و ساحت فردی مستعد خود را در حرکت استکمالی تا وصول به حقیقت ارتقاء بخشد. این خود ترسیم رجعت دایره وار از مبدا تا مقصد حقیقت وجودی انسان است. منظور از سیر و سلوک عارفانه ی ابن عربی و آیت الله خمینی در این نوشتار «معنویت» بوده که می توان آنرا با «معناگرایی» فرانکل، هم سو دانست.