بررسی تاثیر PH و دوز جاذب برجداسازی نیکل از محلول آبی با استفاده از غشای جاذب پلی پیرول

یکی از روشهای مرسوم جهت حذف فلزات سنگین در آب استفاده از غشا میباشد. در این تحقیق از پلیپیرول به عنوان یک جاذب برای افزایش کارایی غشای پلیاترسلفون جهت حذف یونهای نیکل در محلول آبی مورد استفاده شده است. همچنین تغییر بازه pH و تغییر میزان دوز جاذب بر روی غشا مورد بررسی قرار گرفت که شرایط بهینه به صورت ۰.۰۳گرم جاذب و pH برابر ۷برای محلول نیکل میباشد در محدوده ppm۵۰ میباشد. نکته حائز اهمیت در این تحقیق روش سنتز پلی پیرول به صورت پلیمرازیسیون سطحی بر روی سطح غشایپلی اتر سلفون خالص است. میزان زبری سطح (AFM) و ساختار شیمیایی آن با استفاده از آزمون طیف سنج تبدیل فوریه مادون قرمز (FTIR)مورد شناسایی و بررسی قرار گرفته است. از این رو میتوان نتیجه گرفت که پلی پیرول بر روی غشای خالص تشکیل شده است و توانایی حذف یونهای سنگین نیکل در غلظتهای مختلف از محلول آبی را دارا است.