جایگاه زمین شناختی دریای خزر با تاکید بر مخاطره افزایش شوری آب

به لحاظ زمین شناسی، دریای خزر در بخش شمالی کمربند آلپ - هیمالیا قرار دارد که از جنوب به کمربند تراستی البرز، از غرب به کوه های حاشیه ای تالش و از شرق به کپه داغ و قره قوروم محدود می گردد. فاز کششی ژوراسیک آغازی، منتج به پیدایش اقیانوس سوان – اکرا – قره داغ در شمال ایران مرکزی گردید که بین دو ورق اروپایی و ورق ایران مرکزی گسترش یافته بود. فرورانش پوسته اقیانوسی موجود به زیر لبه فعال شمال قفقاز کوچک، سبب تشکیل کمان ماگمایی نوع قفقاز – تالش و البرز غربی و ایجاد کشش محلی در ناحیه خزر جنوبی به صورت بازشدگی پشت کمانی همراه با ولکانیسم ریفتی آلکالن شده است. با توجه به شواهد موجود، حداقل از زمان پلیوسن- پلیستوسن، جنوب خزر توسط گسله های اصلی معکوس به صورت یک فرورفتگی درآمده است. در پلیو– پلیستوسن حد گسترش دریای خزر بسیار زیاد بوده و حتی دریای آرال را شامل می شده است. و در زمان قبل از پلیستوسن دریای آرال، دریای سیاه و دریای خزر یک دریای واحد را تشکیل می داده اند و این مسئله تا قبل از یخبندان های کواترنر ادامه داشته است. در میوسن میانی حرکات فشاری ناشی از صفحه عربستان سبب بسته شدن مسیر دریای سیاه با دریا خزر شده است. خزر حداقل دو فاز کششی را پشت سر گذاشته است؛ یکی در طول مزوزوئیک و دیگری در پالئوژن. در این تحقیق سعی شده به زمین شناسی دریای خزر و ارتباط آن با مخاطره شوری آب پرداخته شود.