بررسی تحمل به شوری ژنوتیپ های نیشکر (.Saccharum officinarum L) بر اساس توانایی در تنظیم و انتقال یونی در مرحله ابتدای رشد رویشی

  گیاه نیشکر یکی از گیاهان مهم قندی در جهان محسوب می شود. با توجه به شرایط اقلیمی نیمه خشک و نسبتا شور در مناطق تحت کشت نیشکر در کشور، افزایش مقاومت به شوری در این گیاه حائز اهمیت می باشد. برای نیل به این هدف شناخت ژنوتیپ های متحمل به شوری و درک مکانیزم های تحمل به شوری در گیاه نیشکر ضروری است. در این مطالعه ۸ رقم تجاری و امیدبخش نیشکر در محیط کشت هیدروپونیک، حاوی نمک طعام ( NaCl ) با غلظت های صفر، ۲۵/۰، ۵/۰ و ۷۵/۰ درصد مورد مطالعه قرار گرفتند. آثار شوری بر جذب، انتقال و تجمع یون های + Cl- , K+ , Na و +Ca۲ در برگ و ریشه بررسی شد. با افزایش سطوح شوری محتوای کلر در برگ و ریشه ارقام مورد آزمایش افزایش یافت. نتایج حاصل از اندازه گیری میزان سدیم و پتاسیم نشان داد که تجمع سدیم درون گیاه ناشی از شوری، نسبت به پتاسیم بیشتر بوده است. با افزایش سطوح شوری میزان جذب سدیم و میزان انتقال آن به اندام های هوایی به سرعت افزایش یافت که منجر به کاهش رشد و عملکرد وزن خشک گردید. محتوای کلر در برگ و ریشه رقم NCO-۳۱۰ با افزایش سطوح شوری از متوسط به زیاد ثابت ماند، که نشان دهنده توانایی ژنتیکی این رقم برای جلوگیری از ورود یون سمی کلر به درون گیاه است. رقم CP۸۲-۱۵۹۲ با داشتن کمترین نسبت کلر برگ به ریشه دارای انتقال کمتر یون سمی کلر به قسمت های هوایی گیاه بود. هم چنین این رقم دارای محتوای کلسیم بالا در برگ و نسبت سدیم به کلسیم پایین در تمام سطوح شوری بود. رقم CP۴۸-۱۰۳ با داشتن کمترین میزان یون سدیم در برگ و میزان نسبتا پایین در ریشه احتمالا دارای پتانسیل ژنتیکی در جلوگیری از ورود یون سدیم به گیاه می باشد. رقم های CP۷۲-۲۰۸۶ و CP۸۲-۱۵۹۲ از مکانیزم توزیع یون های مضر کلر و سدیم به برگ های پیر و پنجه ها برخوردار بوده اند. بنابراین، جلوگیری از جذب، ممانعت از انتقال و توزیع عناصر مضر کلر و سدیم را می توان به عنوان مکانیزم های مهم در تحمل به شوری گیاه نیشکر مورد استفاده قرار داد.