محمدحسن بصیری پور - دانشجوی دکتری، گروه علوم سیاسی (گرایش مسائل ایران)، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
سیدمصطفی ابطحی - استادیار، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
محمد توحید فام - دانشیار، گروه علوم سیاسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

هدف پژوهش حاضر این است که ضمن مفهوم شناسی فساد، عدالت اجتماعی و عدالت سیاسی، گونه شناسی، نشانگان و مصادیق کلی فساد در دولت دهم، رابطه میان فساد و عدالت اجتماعی و سیاسی در این دولت را مورد ارزیابی قرار دهد. پرسش اصلی پژوهش این است که نسبت میان فساد و عدالت سیاسی و اجتماعی در دولت دهم چگونه برقرار می شود؟ این پژوهش براساس هدف کاربردی بوده و تحلیل داده های آن کیفی است. همچنین به لحاظ ماهیت، توصیفی- تحلیلی است. پژوهش بر این فرضیه استوار است که نسبت میان فساد و عدالت سیاسی و اجتماعی در دولت دهم، تابعی از عدم فساد و برقراری عدالت سیاسی و اجتماعی از یک سو و همچنین وجود فساد و کمرنگ شدن عدالت سیاسی و اجتماعی از سوی دیگر است؛ به این مفهوم که هرچه میزان فساد در جامعه پایین تر باشد، عدالت اجتماعی و سیاسی در جامعه برقرار می شود و در مقابل، هرچه فساد در جامعه بالاتر باشد، عدالت اجتماعی و سیاسی و ادراک عدالت پایین تر خواهد بود. با توجه به وجود فساد در اغلب دولت های ایران، سطح ادراک فساد در جمهوری اسلامی ایران به واسطه نقش آفرینی های دولت ها بسیار بالا است. به نظر می رسد که با توجه به افشای فساد ها در آینده، روند رو به رشد این پدیده بر کاهش عدالت اجتماعی و به تبع آن، کاهش اعتماد اجتماعی، مشارکت اجتماعی و امنیت روانی تاثیر نامطلوب بگذارد.

عدالت اجتماعی, عدالت سیاسی, فساد اقتصادی, محمود احمدی نژاد