سیدعلی حق شناس - دکتری علوم سیاسی جامعه شناسی سیاسی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران
محمدرضا تاجیک - دانشیار گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم سیاسی و اقتصادی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

روابط خارجی سیاسی میان دولت ها را می توان به عنوان یک بازی گروهی دانست که بازیگران آن، دولت های دارای مناع خاص خود هستند. هر یک از این بازیگران دارای یک سلسله ویژگی هایی هستند که با سایرین متفاوت است و هر یک برابر با قوانین قابل پیش بینی نقش خود را ایفا می نمایند. این بازیگران در چارچوب اجتماعی که به نظام بین الملل شناخته می شود، نقش خود را ایفا می کنند. پاره ای از دول بزرگ به دلایل گوناگون از جمله درایت و بهره گیری از دانش دیپلماسی گوی سبقت را از دیگران ربوده اند و قادرند که این بازی را زیر چیرگی خویش قرار دهند. روابط دولت های یاد شده زیر تاثیر ریزه کاری هایی در تاریخ و سیسات قرار گرفته که بسیاری از مناقشات و کشمکش های کنونی در روابط بین الملل از آن سرچشمه می گیرند. برآیند این شرایط گستر واگرایی و یا همگرایی و اتحاد را در پی دارد. در نوشتار پیش رو کوشش شده تا با رو توصیفی تحلیلی به دقت کارکردهای دیپلماسی مورد تفکیک، بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرند. در این پژوهش شاخصه هایی مورد بررسی قرار گرفته که شالوده روابط دیپلماتیک بر مبنای آن استوار است. کار ویژه هایی که شناخت و به کارگیری به جا و دقیق آنان، عنصر عمده قدرت واحدهای سیاسی را شکل می دهند. مضاف بر این که اهرم اصلی سیاست خارجی یک دولت ملت در نظام جهانی محسوب می شوند.

سیاست خارجی، روابط بین الملل، دیپلماسی، دیپلمات ها، روابط دیپلماتیک