محمد مستاجران - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی خودرو،دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران
غلامرضا مولایی منش - دانشیار، مهندسی خودرو، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران

حمل و نقل یک منبع بسیار مهم آلودگی در سراسر جهان است. در سال های اخیر، اقدامات متعددی در تلاش برای کاهش سطح گازهای گلخانه ای ناشی از انتشار گازهای خروجی دریایی در مبارزه با تغییرات آب و هوایی انجام شده است. به دنبال این هدف، سوخت های جایگزین روغن پلاستیک زباله، روغن پیرولیز تایر، روغن روان کننده زباله و هیدروژن می توانند برای انتقال انرژی و کربن زدایی در حمل و نقل دریایی امیدوارکننده باشند. به منظور مقایسه این موارد با پیشرانه های مرسوم دریایی، مروری بر مطالعه-های پیشین انجام شده است. روش بکار گرفته شده از دستورالعمل های ارزیابی چرخه حیات پیروی می کند و واحد عملکردی ۱ کیلووات ساعت انرژی تولید شده را در نظر می-گیرد. نتایج نشان می دهد که سوخت های کربن دار(روغن های پلاستیک زباله، پیرولیز تایر و روان کننده زباله) باید با نسبت صحیح، که از بهینه سازی برای هر موتور بدست می آید، با دیزل یا بنزین مخلوط شوند. هیدروژن پتانسیل زیادی برای جایگزینی به عنوان سوخت پاک دارد، به ویژه در حالت موتور احتراق داخلی با سوخت هیدروژن. با این حال، از آنجایی که سطح فناوری سوخت هیدروژن چه در حالت سلول سوختی هیدروژنی و چه در حالت موتور احتراق داخلی با سوخت هیدروژن بسیار پایین است، برای رسیدن به سودهای استفاده ازین سوخت نیاز به همکاری محققان و دوللت ها برای رفع چالش های فنی است.

موتور دریایی، آلودگی، روغن روان پلاستیک زباله، روغن پیرولیز تایر، روغن روان کننده زباله، هیدروژن