مهدی رستمی - موسسه تحقیقات برنج کشور- معاونت مازندران
فرید بیگی - موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور- ایستگاه تحقیقات کنترل بیولوژیک آمل
وحید خسروی - موسسه تحقیقات برنج کشور- معاونت مازندران
مهرداد عمواقلی طبری - موسسه تحقیقات برنج کشور- معاونت مازندران
شهرام نعیمی - موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور
حسین رنجبر اقدم - موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور
محمدرضا عطاران - موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور- ایستگاه تحقیقات کنترل بیولوژیک آمل
مرتضی نصیری - موسسه تحقیقات برنج کشور- معاونت مازندران
محمد محمدیان - موسسه تحقیقات برنج کشور- معاونت مازندران
رضا اسدی - موسسه تحقیقات برنج کشور- معاونت مازندران
همت دادپور - موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور- ایستگاه تحقیقات کنترل بیولوژیک آمل

اهمیت تولید برنج در راستای امنیت غذایی و ایمنی غذا دو راهبرد اساسی جهت ارتقاء سلامت برنج کشور می باشد. مصرف بی رویه نهاده های شیمیایی طی چند دهه، ضمن ایجاد اثرات سوء زیست محیطی، سلامت انسان ها را نیز به مخاطره انداخته است. رویکرد اکولوژیکی به مدیریت عوامل خسارت زای گیاهی می تواند یکی از راهبردهای سازگار با زیست بوم شالیزار باشد. در یک مطالعه میدانی، مدیریت آفت ساقه خوار و بیماری بلاست برنج به عنوان مهم ترین عوامل خسارت زا در ارقام محلی و اصلاح شده در کشت اول و دوم با استفاده از روش های فیزیکی، مکانیکی، فرومونی، به زراعی، زیستی و بدون استفاده از آفت کش های شیمیایی مورد بررسی قرار گرفت. در روش بیولوژیک، بر اساس حساسیت گیاه برنج در دوران رویشی و زایشی، در ارقام محلی، سه بار رهاسازی زنبور تریکوگراما به فاصله یک هفته انجام شد، اما در ارقام اصلاح شده و حساس به آفت ساقه خوار، از چهار الی شش بار رهاسازی به فاصله یک هفته استفاده شد. کاربرد قارچ کش زیستی، بیماری بلاست برنج را در دو مرحله ی برگی و خوشه دهی کنترل نمود. نتایج حاکی از آن است که اجرای صحیح مدیریت تلفیقی آفات و بیماری های برنج، همراه با مصرف بهینه کودهای شیمیایی، نه تنها سبب تولید و ارتقاء سلامت محصول (بدون استفاده از آفت کش های شیمیایی) می شود بلکه به افزایش تنوع زیستی و حفظ زیست بوم شالیزار نیز کمک شایانی می نماید.

بیماری ها, تغذیه گیاه, مدیریت آفت, به زراعی